सम्झौता [भाग–५]

‘हेलो !’ मैले भनें । उताबाट मलाई सोध्यो,‘हजुर रोहन दाई हो ?’, अनि मैले भनें,‘हजुर म रोहन नै हो ?’ त्यसपश्चात उनले मलाई भनें,‘एकजना दिदी अहिले अस्पतालमा हुनुहुन्छ मैले उहाँको मोबाईलमा तपाईको नम्बर देखेर कल गरेको ।’ अनि मैले सोधें,‘को हुन् उनी ?’ उनले भनें,‘खै थाहा भएन, तपाई आउनु न अस्पतालमा ।’

त्यसपछि मैले मेरो अवस्थाको बारेमा सबै कुरा भनें अनि त्यो खबर मैले श्वेतालाई दिए,‘श्वेता मलाई एकजना दाईले कल गर्नुभएको थियो, एउटी केटी अस्पतालमा छें रे बेहोस अवस्थामा मेरो नाम मोबाईलमा देखेर कल गरेको रे, जाउ त दिदी हुनसक्छ ।’
अब मेरो मनमा अनेकौं कुराहरुले बास गर्न थाल्यो । लाग्न थाल्यो, मेरो कारणले उनी त्यो अवस्थामा छें । अचानक ड्राईभर दाई र प्रहरी भ्यानमा बसेर आउनुभयो । प्रहरीको जमात नै जम्मा भयो र हाम्रो ट्रकलाई घेर्न थाल्यो अनि ड्राईभर दाईले इन्जित स्टार्ट गर्नुभयो र बिस्तारै बिस्तारै प्रहरीको घेराउ सहित त्यो बजार पास गराउनुभयो । प्रहरीको स्कर्टिङ्गमा हामी त्यो बजारबाट निस्कियौं ।
अनि मैले त्यो दाईलाई सोधें,‘यस्तो अवस्थामा जबरजस्ती प्रहरी परिचालन गरेर गाडी किन ल्याउनुभएको ?’ अनि उनले जवाफ दिए,‘यसमा अक्सिजनको सिलिण्डरहरु छ, अस्पताल लानु पर्ने, जसरी भएपनि आज पुग्नु छ भनेर मलाई फोन आइसक्यो त्यही भएर प्रहरी चौकीमा गएर सबै कुरा मिलाएर गाडी स्कर्टिङ्गमा निकालेको ।’
अनि मैले उनलाई कुन अस्पताल भनेर सोधेको थिएँ गाडी पनि त्यही अस्पतालमा जाने रहेछ, जहाँबाट मलाई फोन आएको थियो ।
त्यसपछि हाम्रो गाडी तेज रफ्तारमा गुडिरहेको थियो । बाटोमा गइरहँदा कहाँ भन्ने बित्तिकै फोन लाग्छ र मिस्ड कल नोटिफिकेशन आइरहेको थियो, म्यासेजमा । टावर पनि कम थियो । एकपटक बल्लबल्ल फोन आयो, त्यो पनि केही बुझिएन । श्वेताले मात्र मलाई ४०÷५० पटक फोन गरिसकिछे । मैले पनि यताबाट फोन ट्राई गरिरहेथें । बल्ल बल्ल शहर नजिक आएपछि उनलाई फोन लाग्यो र मैले सोधें,‘को रहेछ उनी ?’ अनि श्वेताले भनिन्,‘दिदी हुनुहुँदो रहेछ, बेहोस छे, तपाई कति बेला आइपुग्नु हुन्छ ?’ अनि मैले भने,‘म त्यही अस्पतालको सामान ल्याएको गाडीमा छु, अब २०÷३० मिनेटमा आइपुग्छु ।’
जे होस् त्यो केटी स्मृति रहिछिन् । डर थियो मनमा कता जाने ? कसरी खोज्ने ? कहाँ गइन् ? भन्ने चिन्ता थियो, अब त दूर भयो । तरपनि उनी बेहोस छिन्, यो कुराले मनमा अशान्ति थियो । जे भए पनि म भगवान्लाई पुकार्दै थिएँ । म उनलाई सम्झिदै उनकै दुनियाँमा हराईसकेको थिएँ । मेरो मन, मष्तिस्कमा उनकै अनुहारको झझल्को आइरहेथ्यो । अचानक गाडीले ब्रेक लगायो..... म अगाडी ठोक्किन पुगें, अनि होसमा आएँ ।
अस्पताल आइपुगेको रहेछ । म हत्त न पत्त उनको रुम खोज्न थालें । रुम बाहिर उनको परिवार थिए, निराश मुद्रामा अनि म पुगें, श्वेता मेरो अघि आइन् र भनिन्,‘दिदीको स्थिति नाजुक छ रे’ भन्दै रुन थालिन् । उनीसँगसँगै सबैजनाको आँखामा आँशुको ओइरो लाग्यो । मैले उनीहरुलाई सम्झाउन थालें । आफ्नो मन पनि त रोइरहेको छ र पनि ठाम्दै उनीहरुको आँशुलाई पनि रोक्न खोजिरहेथें ।
एकैछिनमा डाक्टर आउनुभयो र मैले सोधें,‘के भएको हो ? स्थिति के छ ?’ अनि डाक्टरले भनें,‘रातभरिको चिसो, केही नखाएको मान्छे, त्यसैले कमजोरी हो तर होस नआएसम्म केही भन्न सकिँदैन ।’
अचानक भित्रबाट नर्स दौडेर डाक्टरकोमा आया र भन्यो,‘सर उसलाई होस आयो ।’
अब भने मेरो मन पनि खुशी भयो । डाक्टर भित्र गए । हामी भने बाहिर नै थियौं । केहीबेर पछि डाक्टरले आएर भने,‘रोहन भनेको को हो ?’ अनि मैले भनें,‘हजुर म नै हो ।’, ‘तिमीलाई भित्र बोलाएको छ’ भन्दै डाक्टर आफ्नो बाटो लागे । अनि म भित्र गएँ ।
जब म भित्र गएँ, मेरो खुट्टाहरु कामिरहेका थिए । मैले उनको आँखामा हेर्न सकेको थिइन, कारण म दोषी थिएँ, अनि उनले मलाई भनिन्,‘अझै पनि तिमी मलाई स्विकार्दैनौं ?’ यस्तो अवस्थामा छिन्, के गरुँ थाहा थिएन अनि मैले भने,‘ओ के बाबा ! ओ के आई लभ यू टु ।’ त्यसपछि उनको परिवार भित्र आए, म बाहिर गएँ ।
त्यहीदिन हामीले उनलाई घर लिएर गयौं । घरपुगेर म फर्किने बेला मैले उनको बाबालाई ‘धेरै कर नगर्नु, जिद्दि छे, उनलाई मनाउने कोशिस गर्नु’ भन्दै म आफ्नो बाटो लागें ।
अचानक घरबाट फोन आयो र सोध्यो,‘किन नआएको ?’ मैले भनें,‘हेर्नु न कलेजमा काम प¥यो, म पर्सीतिर आउछु ।’ अनि मलाई फोनमा भन्यो,‘किन ढिला ? बुबाले हामीलाई छाडेर जानुभईसक्यो, कहिले आउने तिमी ?’
क्रमशः