सम्झौता [भाग–३]

जब म आफ्नो कोठामा आइपुगें तब, खै किन हो किन मेरो मन निराश थियो । सायद, उनलाई त्यस्तो अवस्थामा छोडेर आ’कोेले पो हो कि !
मोबाइल झिके अनि नम्बर डायल गरें,“तपाईले सम्पर्क गर्न खोज्नुभएको मोबाईलको स्विच अफ गरिएको छ ।”
मोबाईल पनि अफ छ अब के गर्ने ? मेरो मनमा बेचैनी छाउन थाल्यो । लाग्छ, मेरो मनलाई एउटा ठूलो ढिक्को पहाड आएर थिचिरहेको छ । मनमा अनेकौ कुराहरु खेल्न थाल्यो । मेरो मन दोधारमा छ, एउटा मनले भन्छ उनको प्रस्ताव स्विकार, त अर्काे मनले भन्छ, हुन्न तेरो मात्र होइन उसको पनि भविष्यसँग तैले खेलवाड गर्छस् । के गर्ने सोच्न सकिरहेको छैन, के निर्णय लिने ?
अचानक नयाँ नम्बरबाट कल आउँछ.......।
‘हेलो’ मैले भनें । उताबाट हस्याङफस्याङ गर्दै आवाज आउँछ,‘रोहन हो ?’ अनि मैले आफु रोहन भएको कुरा बताए । तब उनले एक्कासी यस्तो खबर दियो कि म झसंग भए,‘तपाईको बुबा सिकिस्त हुनुहुन्छ, तपाईलाई झट्टै गाउँ आउनु रे!’ यति भन्नासाथ उनले फोन राखिदिइन् ।
के गर्नु अब त गाउँ जानैप¥यो, आफुलाई जन्म अनि कर्म दिने बुबा बिरामी हुनुहुन्छ । त्यसपछि म आफ्नो कुनै पनि पर्वाह नगरी म त्यही रात आफ्नो अवश्यकीय सामान लिँदै रात्रीबसमा आफ्नो घरतर्फ लागें ।
रातभरी गाडीमा निन्द्रा पनि लागेन । सबैजना भिडियो हेरिरहेथें, गाडीमा । आफु भने सोचमा डुबको थिएँ ।
सोचिरहें, उनले मलाई के सोच्लिन् ? उनको त्यो अवस्थामा मैले उनलाई छाडेर आएँ, म गाउँ गएको कारण उनले आफु पो ठान्ने हुन् कि ! मैले भन्न पनि पाइन म गाउँ जाने खबर, फेरी उनी जिद्दि छे, रिसाहा छे, केही नराम्रो काम पो गर्लान् कि भन्ने डर पनि भयो । के गर्ने भनेर म सोच्न सकिन । आफ्नो मनलाई अरु कतै भुलाउने खोजें, कति पटक त फिल्म हेरेर भुल्न खोजें तर सकिन । मेरो मन मानेन अरु कुरा सोच्न, मात्र उनलाई नै सम्झिरहें । खै किन हो ? घरमा बुबा बिरामी हुनुहुन्छ भन्ने थाहा पाएर घरतिर लागे तापनि मलाई उनको याद किन आउँछ ?
यस्तै यस्तै कुरा मनमा खेलाउँदै थिए तब एक्कासी मेरो हात मोबाइलतिर गयो र डायल ग¥यो, उनकी बहिनी स्वेताको नम्बरमा .......।
‘हेलो रोहन दाई’ उताबाट आवाज आयो । एकैपटकमा फोन उठाएकोले म अचम्म भएँ त्यो पनि मध्यरातको १ बजे । अनि मैले सोधें,‘सुतेको छैन ?’ ‘कहाँ निन्द्रा लाग्नु, हेर्नु न दिदीको अत्तोपत्तो छैन, कहाँ गएको होला, मोबाइल पनि घरमै छोडेको छ’ स्वेताले भनिन् । अब त झन् मेरो मन एकदमै दोधारमा प¥यो यति रातिसम्म पनि घर आएको छैन भन्दा ।
अनि मैले उनलाई सोधें,‘कति बेलादेखि आएको छैन, अनि किन घरमा केही किचकिच परेको थियो कि ?’ उनले भनिन्,‘खासै त केही हैन, बाबाले बिहेको कुरा गर्नुभएको थियो अनि बिहानै कसैलाई केही नभई घरबाट निस्कनुभएछ, सबै चिनेजानेकोमा फोन गरिसकें कसैलाई पनि थाहा छैन रे, के गर्ने के गर्ने ?’
मैले सोधें,‘अनि मलाई किन फोन नगरेको त ?’ उनले भनिन्,‘म तपाईको कोठामा गएको थिएँ, घरबेटीले बुबा बिरामी भएको खबर पाएर गाउँ हिड्यो भन्नुभयो, त्यही भएर फोन नगरेको ।’, ‘ल ल भईहाल्यो, धेरै चिन्ता नगर भोलि त आइहाल्छ होला नि, बुबाआमालाई पनि चिन्ता नलिनु भन्दिनु ल !’ भन्दै मैले उनलाई सान्त्वना दिदैं फोन राखिदिएँ ।
अब त म झन् बढी सोचमा डुब्न थालें । अब के गर्ने ? उता बुबा बिरामी हुनुहुन्छ यता स्मृतिको अत्तोपत्तो छैन .... ।
क्रमशः बाँकी सम्झौता भाग ४ हेर्नुहोला ।