‘ह्या ! के नचाहिने कुरा गरिरा’को भन्या ?’ मैले भनें । अनि उनले भनिन्,‘हैन म तिमीलाई चाहन्छु, म तिमीबिना बाँच्न सक्दिन, प्लिज मानन, यदि तिमीले मानेन भने मैले अरु सँग बिहे गरेर जानुपर्ने हुन्छ, जसलाई मैले चिनेकोसम्म पनि छैन ।’
त्यसपछि म केही बोल्न सकिन । आज पहिलो पटक मलाई यस्ता भईरहेको छ कि कुनै महाभारत पर्वत आएर मलाई थिचिरहेको छ । हनुमान नै भएको भए पनि पहाडलाई उचालेर फ्याल्थें तर के गर्नु म त परें एउटा साधारण व्यक्ति । यति धेरै गाह्रो भईरहेको छ कि म आफुले आफैलाई बचाउन पनि नसक्ने अवस्थामा पुगेको अनुभव भईरहेछ ।
उनी लगातार मेरो अगाडी बसेर रोई रहेकी छिन् । उनको आँखाबाट आँशु खसिरहेछ, लाग्छ असार–साउन भेल–बाढी जस्तै । उनको त्यो रुवाईलाई रोक्न मैले सकिन । जब जब म उनलाई केही कुरा भन्न खोज्छु उनी एउटै कुरा मात्र दोहो¥याईरहन्छिन् कि ‘पहिला भन तिमी मलाई मन पराउँछौ कि मन पराउँदैनौं ?’
कसरी भनुँ म उसलाई मन पराउँछु भनेर ? म त एउटा गरीब परिवारको मान्छे, उनी त धनी खानदानी केटी । त्यसमाथि पनि मेरो र उनको जात पनि मिल्दैन । मैले त उनलाई केवल एउटा राम्रो साथीको रुपमा मात्र सोचेको थिएँ, मैले कदापि पनि सोचिन कि म उनलाई आफ्नो जीवनसाथी बनाउँछु भनेर । तर, आज एक्कासी आएर मैले उनको प्रेमप्रस्ताव स्विकारें भने उनी आफ्नो परिवारबाट टाढा हुन्छिन् । जुन कुरा म चाहन्न ।
अनि मैले उनलाई भनें,‘हेर ! स्मृति म त गरीब परिवारको मान्छे, मेरो घर गाउँमा छ, म यहाँ मेरो पढाईको लागि आएको, अनि तिमी एउटा धनी खानदानी केटी, त्यसमाथि हामीबीचको जात पनि मिल्दैन, असम्भव कुरा नगर, बरु बिहे गर्न मन छैन भने तिम्रो बुबा–आमालाई म सम्झाउँछु ।’
अनि उनले भनिन्,‘ठिकै छ, त्यसो भए तिमी मलाई मन पराउँदैनौ हैन ? मेरो प्रस्ताव पनि स्विकार्दैनौ हैन ?’, ‘कसरी स्विकारांै, बेकारमा म तिम्रो परिवारबाट तिमीलाई अलग्याउन चाहन्न के ?’ मैले भनें ।
त्यसपछि उनी मसँग कुरा गर्न चाहिनन् । उनी रिसले आगो भईन्, यस्तो अवस्था आज मैले पहिलो पटक देखें । उनको अनुहार एकदमै रिसाहा देखिरहेको थियो । यो भन्दा अघि मैले उनी यतिधेरै रिसाएको आजसम्म देखेको पनि छैन ।
त्यसपछि एउटै बेन्चमा भएपनि उनी एकातर्फ त म एकातर्फ फर्किएर बस्यौं । मैले उनलाई कति सम्झाउने कोशिस गरें तर सकिन ।
अब त लाग्न थाल्यो कि मेरो कारण उनको जिन्दगी बिग्रिन सक्छ, अनि मैले धेरै बेर सोचें र एउटै निश्कर्ष निकाले कि म उनीबाट टाढा हुनुपर्छ । यदि म उनीबाट टाढा भईन भने न त उसले मलाई बिर्सन सक्छ न त उनी परिवारले भनेको ठाउँमा बिहे गरेर जान सक्छ ।
त्यसपछि मैले उनलाई भनें,‘ल भैगो सबै कुरा बिर्सिदेउ, म तिम्रो जीवनमा साथीको रुपमा आएको थिएँ, सधंै म तिमीलाई साथीको रुपमा नै हेर्छु, अब सम्झिउ कि मैले साथीको नाता तोडें, आजबाट तिमी आफ्नो बाटो लाग्छौ र म आफ्नो बाटो ।’
त्यति भन्नासाथ उनी डाँको छाडेर रुन थालिन् । मैले सोचे यहाँ बस्नु अब त्यति उचित छैन । त्यसपछि मैले उनलाई त्यो अवस्थामा छोडेर आफ्नो पाइलालाई अर्कैतिर मोडें.......।
क्रमशः बाँकी सम्झौता भाग ३ हेर्नुहोला ।
No comments:
Post a Comment